Schönborn Regina

Regina Schönborn z domu Rudnicka (1937-2014) poetka, członkini Związku Literatów Polskich. Urodziła się na Kresach II Rzeczypospolitej w Baranowiczach, ale za sprawą ojca – oficera Wojska Polskiego związana była z Rzeszowem. Po nagłej śmierci męża Ryszarda (2000) zamieszkała na ziemi łańcuckiej oddając się pod opiekę córki i syna.

Życie Reginy, nazywanej przez przyjaciół Różą, nie było różami usłane. Lecz, mimo bólu i cierpienia, było bogate w niepowtarzalne doznania, na swój sposób piękne i spełnione. Zanim zaczęła pisać wiersze pięknie rysowała, grała na pianinie, przez 25 lat (z przerwami) jako aktorka pierwszoplanowa związana była z  amatorskim Teatrem Metalowiec przy WSK Rzeszów.

Stwardnienie rozsiane (Sclerosis Multiplex) i cukrzyca z szeregiem powikłań – nieuleczalne choroby rujnujące zdrowie powoli i podstępnie, nie dawały Jej nigdy zapomnieć, że każda róża, choć cudowna, ma też boleśnie raniące ciernie. Kiedy, jako młoda jeszcze kobieta, usłyszała od lekarzy, że nigdy już nie będzie w  pełni sprawna, przyszedł moment załamania – podwójne widzenie, częste omdlenia, lewostronny niedowład kończyn – co zrobić ze swoim życiem? Jak wypełniać rolę żony i matki? Jak żyć bez ludzi, bez pracy? Marazm i  zwątpienie nie trwały jednak długo – troska i pomoc nastoletniej córki, odpowiedzialna miłość do kilkuletniego wówczas synka, wsparcie męża, rodziny i przyjaciół, a przede wszystkim wiara i umiłowanie piękna świata, nie pozwoliły Reginie na poddanie się; podjęła walkę o swoją niezależność, o przynajmniej częściowe uwolnienie się od jednej nieuleczalnej choroby (SM). I to się udało, mimo, iż cukrzycowe powikłania odebrały Jej resztę zdrowia, a w późniejszym okresie pozbawiły wzroku do końca życia.

Zaczęła pisać pod wpływem rozłąki z synem, który na czas studiów medycznych w Poznaniu, opuścił dom rodzinny. Pisała do niego listy, a w nich wiersze – codziennie przelewała na papier swoje uczucia i matczyną tęsknotę, jednocześnie pełna dumy, szczęśliwa, że jedyny syn spełnia młodzieńcze marzenia. To, w dużej mierze, dzięki jego wiedzy i mądrości, a przede wszystkim dla niego, dla swoich bliskich, umiała walczyć z  chorobą, nie poddawać się, i wbrew wszystkiemu nosić w sercu radość istnienia, miłość i pogodę ducha.

Niewidoma poetka kochała wszystkich i wszystko, czego wyraz dawała w swoich wierszach. W Jej poetyckich utworach zamknięte są wszelkie odcienie współistnienia: Boga – Przyrody – Człowieka. Kochała i umiała uczyć miłości, szacunku, pokory. Ten bezcenny dar przekazała swoim dzieciom: córce Małgorzacie – nauczycielce i synowi Stanisławowi – lekarzowi medycyny, wspaniałemu kardiologowi (zm.31.12.2016.)

Poetycki dorobek Reginy Schönborn, jest świadectwem, że piękno tkwi w prostocie i aby pięknie pisać nie trzeba widzieć – wystarczy kochać i bardzo pragnąć żyć. Do końca swoich dni tworzyła i „tańczyła z życiem swój nieustający, najpiękniejszy taniec myśli, słów i czynów”. Jej wiersze publikowane były w antologiach i  almanachach zarówno w kraju, jak i poza jego granicami. Żyjąc godnie i tworząc pięknie doczekała się pięciu edycji konkursu poetyckiego swojego imienia, pod hasłem: „Miej oczy szeroko otwarte”, a do młodych recytatorów mówiła: Przesłanie mojej poezji zawiera się już w tytule konkursu (…) Pragnę uwrażliwiać ludzi na piękno świata. (…) Nie powinniśmy dopuszczać do zobojętnienia. Niech nikt nie kopie leżącej na chodniku gałązki, ale pomyśli, że to część drzewa, utracona przez nie. Trzeba ją podnieść, może umieścić w suchym bukiecie… Po prostu musimy dostrzegać piękno, bo jest go wokół nas wiele. Myślę, że nie jest to możliwe bez miłości i  wrażliwości...

Bibliografia autorska:

• Mgławica istnienia — debiut literacki (1994)

• Moja rozmowa z Bogiem (1994)

• Czas odlotów (1995)

• Wrażliwość (1995)

• Nadaję ci imię róży (1996)

• Imię róży jeszcze raz (1996)

• Pejzaż z krzyżem w tle (1996)

• Tylko róża (2001)

• Po prostu róża (2003)

• Przez dotyk. Podróż do gwiazd (2010)

• Żeby nam nie umknęły… Jaśminy wspólnie z Małgorzatą Hadław (2013)

Nagrody i odznaczenia:

• Nagroda  literacka Prezydenta Miasta Rzeszowa za całokształt twórczości (1999r.)

• Nagroda Zarządu Województwa Podkarpackiego (2000 r.)

• „Złote Pióro” – nagroda Oddziału Związku Literatów Polskich w Rzeszowie w dziedzinie poezji  (2001r.)

• Złoty Krzyż Zasługi nadany przez prezydenta RP (2002r.)

• Główna nagroda Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego „Pomaluj Życie na Nowo”, organizowanego pod patronatem Ministerstwa Zdrowia i Ambasady Królestwa Danii, za „Opowiadanie z różą” (2002r.)

• Dwukrotna laureatka I miejsca w konkursie organizowanym przez duńską firmę Novo Nordisk za prozę o  cierpieniu.

Galeria zdjęć